Parkour

Parkour is more than just a sport; it embodies its own philosophy, promoting self-awareness, personal growth, and the nurturing of body and soul. The principles of parkour often extend beyond the sport itself, with many enthusiasts applying its principles to their everyday lives. Those who embrace parkour’s principles are known as “tracers.”

In 2005, the emergence of parkour as a professional discipline became evident in Tehran, Iran. As its popularity grew among the youth, there was a demand for more professional training. Athletes took it upon themselves to travel to European countries, at their own expense, to gain experience in the field. For years, parkour has flourished in urban spaces, particularly in parks. However, despite its widespread presence, it has received only partial attention from sports institutions, lacking proper management and organization. Athletes are left to practice with minimal facilities.

پارکور
پارکور یک رشته ورزشی است که فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود دارد و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح بکار گرفته می‌شود. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوه زندگی است ‌اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، سال 1384 در تهران پدیدار شد و با گسترده شدنش در بین جوانان احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، ورزشکاران با هزینه شخصی به کشور های اروپایی سفر کردند تا زیر نظر افراد موفق این رشته کسب تجربه کنند این ورزش چند سالی است در فضاهای شهری و به ‌ویژه در پارک‌ها رو به گسترش است. با وجود اینکه تا حدودی بدان توجه شده است اما آنچنان که باید، مدیریت و سازماندهی از سمت نهادهای ورزشی نسبت به آن صورت نگرفته و ورزشکاران مجبور به تمرین با حداقل امکانات هستند.