Asma Story

 

I had known Asma for several years. We were competitors in the field, both playing for different softball teams. Asma, a member of the Bushehr softball team, was regarded as one of the best players, while I represented the Tehran team. Our toughest challenge in the softball leagues was consistently defeating the Bushehr team, which Asma was a part of. At 24 years old, Asma was not only skilled in athletics but also possessed a warm and welcoming personality. Her beauty and charisma captivated everyone around her. Though we only crossed paths during matches and national team camps, we stayed connected through social media. I learned that she had taken up archery and was passionately practicing for upcoming championships. Witnessing her success in a new sport, I felt a deep sense of pride, considering the obstacles female athletes face in Iran. For Asma, sports served as a crucial anchor in her life. Growing up in a middle-class family, she experienced the tragic loss of her father at a young age. Despite these hardships, she never tired of balancing her practice, studies, and work commitments. While we were not particularly close friends, I understood Asma on a deeper level. We shared similar experiences and an understanding of the imperfections that come with a seemingly perfect life. Often, a fear of disaster looms in the back of our minds. One late August night, our worst fears were realized. Asma was involved in a devastating accident on a footbridge over a highway, the only route she took to reach home. Several fatal car crashes had occurred on that same highway, despite countless pleas from local residents for a crossover bridge. Returning from her archery practice, Asma collided with two cars simultaneously, resulting in an irreversible coma. Just two weeks prior, she had celebrated her 24th birthday, having accomplished great feats as both a lawyer and champion athlete. That night, the softball community, unable to sleep, anxiously awaited positive news about Asma’s recovery. Sadly, the good news never arrived. Asma remained in a coma for five days, while the softball players, united like a family, fervently prayed for her well-being. Ultimately, the heartbreaking news came—Asma had passed away. It was a somber day. With her family’s consent, some of Asma’s organs were donated.

In the aftermath of her death, we felt compelled to gather in front of the Azadi Sport Complex to honor her memory. However, our plans were thwarted, as all gatherings were prohibited. No ceremonies, no memorials. Nonetheless, the Bushehr Softball Council organized a memorial league in Asma’s name, promising to repeat it annually.

 

Those were difficult days, filled with mixed emotions. I traveled to Bushehr with the Tehran team to participate in the memorial matches. Asma’s presence permeated every corner—the bus, the station, and the dormitory. When her team emerged victorious in the league, Asma’s mother presented us with our medals. It was the first time I felt content with losing a match, for I realized we were all part of one entity. Asma’s teammates played with strength and determination, and I couldn’t help but envision Asma celebrating the victory alongside us.

During those few days, I played matches while simultaneously capturing photographs. Even during brief moments between team changes, I rushed from the defensive line to the forward line to capture candid shots. No one knew the reason behind my incessant clicking. They had grown accustomed to seeing me with a camera wherever I went. To complete Asma’s story, I needed to speak with her mother and seek permission to photograph their home. I knew they were going through difficult times. Engaging with people who had recently lost a loved one had always been a challenge.

I made up my mind to fight for it and gain acceptance and agreement from everyone. I was too afraid to directly call her myself, so I sought the help of Elham, a close friend and teammate of Asma’s. Elham was like a daughter to Asma’s mother. Finally, Asma’s mom agreed. Now I had the task of locating those who had received Asma’s organs. It was nearing the anniversary of Asma’s passing, and I had to act quickly. Thanks to Elham, I had permission to meet with Asma’s mom. We spent an hour together, during which she kept herself occupied with household chores. She understood the purpose of my visit. We discussed various topics, but we avoided talking about Asma. Meeting her helped me grasp the difficulty of forgiveness. The anger she felt towards the negligence and inefficiency was evident in her eyes. I bought her a colorful scarf, although she is still dressed in black. I asked her to wear it if she liked it.

 

Elham and I visited all the places associated with Asma: her workplace, university, her favorite beach where she used to walk with Elham, and the hospital. The head of the Medical University of Bushehr arranged for me to visit Asma’s room at the hospital, the place where she took her last breaths. Elham accompanied me everywhere, but she hesitated to enter that room at that moment. I was uncertain about what to do—should I go in alone and take the photographs, or should I stay with this heartbroken girl? She urged me to go and capture the images, emphasizing their importance. After we finished and began to leave, Asma’s mom called Elham and suggested that I could also photograph Asma’s belongings if I wanted. I ventured there alone. She showed me Asma’s archery equipment, which she had acquired shortly before her death. She said, ‘No one has touched it since her passing. Open it yourself, and please return everything when you’re done!’ Her equipment from her last practice remained untouched in the box, including her used tissues. I can’t recall how long I stayed there; I had lost all sense of time.

 

The following day marked the anniversary ceremony, held in Khoormaj, Asma’s mother’s birth village, which was a two-hour car ride from Bushehr. In the afternoon, Elham and I departed from Bushehr and arrived at Mangal, the village where Asma’s grandparents resided. Everyone was present, busily preparing for the ceremony. Asma’s mother’s demeanor had changed; she was no longer distant and introduced me to the others. In a corner of the grandparents’ house, I noticed a shelf adorned with four framed photographs: portraits of Asma, her father, and her uncles, all of whom had tragically died in car accidents. I wondered if there was a genetic predisposition, similar to cancer. I felt uneasy about initiating the photography, concerned that it might be seen as impolite or insensitive. Asma’s mother noticed my hesitation and inquired, “Why aren’t you taking any pictures?” At that moment, I thought to myself, “I am here to honor Asma and keep her memory alive.” So I captured that photograph.

The news came that two individuals, one from Shiraz and the other from Borazjan, had arrived as guests. They were the recipients of Asma’s organs. There was supposed to be a third person, but unfortunately, he couldn’t make it due to his illness. I knew this visit would be difficult for Asma’s mother. She had expressed her reluctance to meet them on multiple occasions. They approached her and introduced themselves. Reflecting on that moment still leaves me in awe. I can never truly understand what Asma’s mother must have felt. How does it feel to come face-to-face with someone who carries the organ of your deceased daughter?

It took me a while to gather the courage to review and go through the photos from my trip to Bushehr. It appears that I had overestimated my own resilience. However, what drove me to complete the project was the belief in the approach I had taken, convinced of its accuracy.

اسما رو چند سالی بود که میشناختم با هم رقیب بودیم تو زمین بازی و مسابقات. اون بازیکن تیم سافتبال بوشهر بود و از بهتریناشون و من تو تیم تهران. تیم ما همیشه فقط یک رقیب داشت و قسمت سخت مسابقات قهرمانی و لیگ های سافتبال برامون بردن تیم بوشهر بود
دختر24 ساله بوشهری که ورزشکار بودن رو خوب بلد بود. زیبا و خوشرو و خونگرم که براش فرق نداشت کی از کدوم تیمه و با همه دوستی و رفاقت داشت. از اون دخترایی که نگاهت روش میخکوب میشد و بادیدنش ناخودآگاه خنده روی لبات میومد. فقط وقت مسابقات و اردوهای ملی میدیدمش. خوب اون اهل بوشهر بود و تو تهران کاری نداشت ولی به لطف فضای مجازی ازهم با خبر بودیم. میدونستم تیر و کمان رو شروع کرده و سخت مشغول تمرین برای قهرمانی بود. خیلی تو این رشته موفق بود و هر روز پیشرفتش رو تو صفحه اینستاگرامش منتشر می کرد. فیلمهای تمرینش رو و با اون لهجه شیرین بوشهریش میگرفت. سختی های راه ومحدودیت های فضای ورزش حرفه ای در ایران برای دخترا رو خوب میشناسم، برای همین به پشتکارش تو مسیر قهرمانی افتخار میکردم. از ورزش حرفه ای براش خود ورزش مهم تر از همه چیز بود. از یه خانواده متوسط بود و تو بچه گی پدرش رو تو تصادف رانندگی از دست داد. مونده بود براش مادرش و یک خواهر کوچیکتر.ورزش و درس خوندن و کار همزمان بدون داشتن حمایت پدر که برای دخترا بزرگترین دلگرمی و پشتوانه هست، خستش نمی کرد. با اینکه هیچ وقت دوست صمیمی نشدیم ولی دلیل نداشت که نتونم اسما رو درک کنم، چون از جنس هم بودیم و راهی که داشت میرفت رو من تجربه کرده بودم. دیدین همیشه وقتی همه چی داره خوب پیش میره، همش ته دلت میترسی که همه چی خراب بشه! یه شب آخرای مرداد بود خبر تصادفش مثل یک پتک خرد تو سرمون. همه چی داشت براش خوب پیش میرفت ولی یه پل عابر باعث شد که همه چیز خراب بشه.پل عابری که تنها راه دسترسی به شهرک مسکونی محل زندگی اسما بود. اون اتوبان تلفات جانی زیادی داشت اهالی اون شهرک بارها پیگیری کرده بودن برای بودن این پل ولی خب این پل همچنان نبود. اونشب اسما از تمرین تیر کمان برمیگشت سمت خونه که همزمان با دو ماشین تصادف کرد و رفت تو کما. دو هفته پیشش تولدش بود و شده بود یه خانم وکیل 24 ساله قهرمان. خبر دار که شدیم تا صبح هیچ کدوم از ما سافتبالی ها نخوابیدیم همش منتظر یه خبر خوب که بگن اسما داره بهتر میشه ولی این خبر خوب رو بهمون کسی نداد پنج روزی که تو کما بود همینطوری گذشت وما بازیکنان سافتبال ایران یک خانواده شده بودیم و با هم برای یک چیز دعا می کردیم. اما خبر رسید که، اسما رفت! خب اون روزا خیلی تلخ گذشت. بعضی از اعضای بدن اسما با رضایت خانواده اش اهدا شد

 

!یادمه همه بچه های تیم تهران خواستیم دم مجموعه ورزشی آزادی جمع شیم و براش یادبود برگزار کنیم که گفتن تجمع ممنوع! و نه مراسمی و نه یادبودی
دستشون درد نکنه هیئت سافتبال بوشهر لیگ یادبود اسما رو برگزار کرد و قرار شد همه ساله این لیگ برقرار باشه. همه این مدت میدونستم که یه کار نکرده دارم برای اینکه به همه بگم رفتن اسما مرگ نبوده اسما میتونست هر کدوم از ما باشه و تو اردوهای بعدی باهامون همراه باشه. می تونست عاشق بشه، مادر بشه! هیچ وقت یادم نمیره زمانیکه با بچه های تیم تهران رفتیم برای مسابقات یادبود اسما به بوشهر. اسما رو همه جا پیدا کردم تو ترمینال ، تو اتوبوس، تو خوابگاه. وقتی که تیمش قهرمان شد و مادرش مدال هامون رو داد.این اولین باری بود که از قهرمانی تیم رقیب خوشحال بودم چون دیگه باور داشتم همه ما یکی هستیم. تواون لیگ و چند روز مسابقه هم بازی می کردم هم عکاسی، یادمه همون چند ثانیه بین تایم تعویض تیم از دفاع به حمله می دویدم و چند فریمی عکس میگرفتم. کسی نمیدونست برای چی دارم عکاسی میکنم خب عادت داشتن دوربین دستم ببینن حال و هوای اون لیگ فرق داشت. همه به احترام اسما با غیرت بازی کردند و اسما می تونست باشه و با تیمش قهرمانی رو جشن بگیره. برای داستان اسما نیاز بود با مادرش صحبت کنم و اجازه عکاسی در خانه اسما رو بگیرم. میدونستم تو شرایط خوبی نیستن مستاصل بودم همیشه برام سخت بود صحبت کردن با کسی که عزیزش رو از دست داده نمیدونستم چی باید می گفتم که کمی دلش آروم بگیره و تسلیت این واژه بدرد نخور هیچ وقت تلفظش برام آسون نبود. تصمیم گرفتم بجنگم براش تا بتونم همه رو متقاعد کنم. جرات نداشتم به خودشون زنگ بزنم از الهام دوست صمیمی اسما که هم تیمی اسما هم بود کمک گرفتم . الهام برای مادر اسما مثل دخترش بود. مادر اسما راضی شد و من برای داستانم باید از افرادی که پیوند عضو داشتند عکاسی میکردم و باید پیداشون میکردم . چیزی نمونده بود به سالگرد اسما تصمیم گرفتم راه بیفتم و برم. مجوز دیدار با مادر اسما بلطف الهام جور شد. یه ساعتی که پیشش بودیم خودش رو مشغول کارهای خونه کرد میدونست برای چی اونجام و از همه چی حرف زدیم غیر از اسما.با دینش تازه فهمیدم بخشش چقدر میتونسته براش کار بزرگی باشه مادری که هنوز خشم سهل انگاری و بی کفایتی رو میتونستی به راحتی تو چشم هاش ببینی. براش یه شال رنگی بردم هنوز سیاه تنش بود و ازش خواستم اگه دلش راضیه این شال رو سرش کنه.همه جا رفتیم. محل کار اسما، دانشگاهش، آلاچیق کنارساحل که همیشه با الهام میرفتن و بیمارستان. رییس دانشگاه علوم پزشکی بوشهر هماهنگ کرد برم از اتاقی که اسما آخرین نفس هاشو کشید عکس بگیرم. الهام همه این راه رو همرام بود ولی دم اون اتاق پاهاش سست شد و من نمیدونستم برم عکس روبگیرم یا پیش الهام بمونم. بهم گفت تو برو چون مهمه. تو راه برگشت بودیم که مادر اسما زنگ زد گفت به سروناز بگو بیاد اگر میخواد از وسایل اسما عکس بگیره. تنهایی رفتم و تیرکمانش رو که تازه خریده بود رو نشونم داد و گفت: از روز تصادف دیگه کسی بازش نکرده خودت بازش کن کارت که تموم شه جمعش کن وسایل اخرین باری که رفته بود تمرین هنوز دست نخورده تو جعبه تیر کمانش بود حتی دستمال کاغذی های مچاله شدش زمان از دستم در رفت چون اسما برام غریبه نبود. فرداش سالگرد اسما بود و باید میرفتیم روستای محل تولد مادرش تو شهرستان خورمج. دو ساعتی با بوشهر فاصله داشت طرفهای بعد ظهر با الهام راه افتادیم رسیدیم روستای منقل خونه پدربزرگ اسما همه بودن و داشتن آماده میشدن برای مراسم دیگه از اون سردی تو رفتار مادر اسما خبری نبود و من رو به همه معرفی میکرد. یه گوشه از خونه پدربزرگ اسما اون طاقچه رو دیدم با چهار قاب عکس اسما ، پدرش ، و دایی هاش هر چهار نفر تو تصادف رانندگی از دنیا رفته بودن شاید این بلای مسری مثل سرطان، ژنتیکی بود. برای من سخت بود عکاسی از آدمی که میدونستم نسبت آدمهای تو اون قاب عکس ها رو باهاش. مادرش با نگاهش منو دنبال میکرد طاقت نیاورد، بهم گفت چرا عکس نمیگیری !نمیخواستم عکسی بگیرم تا مرحمی برای زخم مادرش باشم ولی من دلیل کوچکی بودم برای زنده نگاه داشتن اسما. خبردادن که مهمان داریم! دو نفر مهمان، دو عضو ! یکی از برارجان، یکی از شیراز و یک نفر هم بخاطر ضعف جسمانی نیامده. میدونستم برای مادر اسما خیلی سخته. چند بار شنیده بودم که نمیخواد ببینتشون! خودشون رو به مادر اسما معرفی کردن. یادآوری لحظه دیدارشون هنوز برام حیرت انگیزه. قطعا نمیتونم درک کنم حس مادر اسما رو در مواجه با کسانی که تکه ای از دخترش رو به یادگار بردند. از بوشهر و مراسم اسما که برگشتم تا چند وقت نتونستم بشینم عکس ها رو نگاه کنم. همیشه فکر میکردم دختر قوی ای هستم و از پس همه چی می تونم بربیام ولی تنها چیزی که تونست بهم کمک کنه کارم رو تموم کنم، همون اطمینانی بود که به درست بودن راهم داشتم

مجموعه عکس اسما را اینجا ببینید