I was fascinated by the crowds and the behavior of the Turkmen people during the first days of my attending horse riding courses. People watched their favorite horses for hours compete in weekly courses with indescribable passion.
I gradually distanced myself from them and fell in love with this tame animal in the following years. I found a strange glory and dignity in them that also tamed me so that I could not find any pleasure for myself as close as photographing them.
Sometimes I imagine myself as the horse that was the companion of these people in the wars and ups and downs of life, the same horse that Turkmen mothers whisper in the ears of their children in their rhythmic lullabies.
روزهای نخستِ حضورم در کورسهایِ اسبدوانی ، مجذوب ازدحام و رفتار مردمان ترکمن بودم . مردمانی که با شور و علاقه وصف ناپذیری ساعتها شاهد رقابت اسبهای مورد علاقه اشان در کورسهای هفتگی بودند
در سالهای بعد به مرور از آنها فاصله گرفته ، شیفته این حیوان اهلی و رام شدم . شکوه و وقاری عجیب در آنها یافتم که مرا نیز رام و اهلی می کرد ، به گونه ای که هیچ لذتی به اندازه نزدیکی و عکاسی از آنها برای خود نمی یافتم
گاهی خود را همان اسبی تصور میکنم که یار و همراه این مردم در جنگها و فراز و نشیبهای زندگی بود ، همان اسبی که مادران ترکمن نامش را در لالائیهایِ موزونشان در گوشِ فرزندان خود زمزمه می کنند
